جلوه هایی از عصر معصومین علیهم‌السلام

[امام] مظهر نوآوری علمی و تبحّر در فقه و اصول بود؛ اما نوع آوری دور از لاقیدی‌های نوآوران. خیلی‌ها در زمینهٔ مسائل دینی، سخن نویی را به میدان می‌آورند اما این سخن نو، نشانهٔ لاقیدی و لاابالی گری آنها در وفاداری به متون اسلامی است؛ سخنِ آن‌هاست، نه سخن دین! روشن بینی و نوآوریِ امام، متکی به دین و مبانی دینی بود، لذا آنچه را که در زمینهٔ مسائل اعتقادی و اخلاقی و فقهیِ اسلام عرضه کرد و نو بود، آن چنان بود که متبحّرترین و واردترین کسانی که در این علوم و دانش‌ها ورود داشتند، در مقابل آن اظهار تسلیم کردند و آن را به عنوان یک سخنِ بابنیاد پذیرفتند؛ نه به عنوان سخنی که متکی به مبانی و اصول نیست. بنابراین، او متدین و متعبد، اما در عین حال روشن بین و آگاه و به کارگیرندهٔ خِرد، با آفاق عظیم در مسائل اعتقادی و علمی بود، دینداری‌ای که به یادآورندهٔ دینداری‌های عصر نبوت یا جلوه‌هایی از عصر معصومین علیهم السلام بود.

کتاب عبد صالح خدا، صفحه 30