فرض کن، جهانی را بی او

خدای تعالی حقیقت زیبایی است بدون آنکه شائبه ظلمتی در او باشد، و کمال است بی‌آنکه غبار نقصی بر چهره‏اش باشد، و روشنایی است بی‏آنکه آمیخته به کدورتی باشد، زیرا او وجودی است بدون نیستی. و جهان هستی به آن اعتبار که وابسته به اوست و سایه‌ای است از او که بر هیکل‌های ظلمانی افتاده است، «مگر نمی‏بینی که پروردگارت چگونه سایه را گسترده است»! جهان به اعتبار خودش (بدون انتساب به او) هلاکت است و تاریکی و وحشت‏.

شرح دعای سحر، صفحه ۵۱