حضرت امام، رضوان الله علیه، توجه ویژهای نسبتبه ماه رمضان داشته و بدین جهت، ملاقاتهای خودشان را در ماه رمضان تعطیل میکردند و به دعا و تلاوت قرآن و...میپرداختند.
و خودشان میگفتند: «خود ماه مبارک رمضان، کاری است» «1».
یکی از یاران امام، در این باره گفته است:
در این ماه، ایشان، شعر نمیخواندند و نمیسرودند و گوش به شعر هم نمیدانند. خلاصه، دگر گونی خاصی متناسب با این ماه در زندگی خود ایجاد میکردند، به گونهای که این ماه را، سراسر، به تلاوت قرآن مجید و دعا کردن و انجام دادن مستحبات مربوط به ماه رمضان سپری میکردند «2».
ایشان، به هنگام سحر و افطار، بسیار کم میخوردند، به گونهای که خادمشان فکر میکردند که امام، چیزی نخورده است! «3»
حضرت امام رحمه الله درباره رمضان چنین میسرایند:
ماه رمضان شد، می و میخانه بر افتاد عشق و طرب و باده، به وقتسحر افتاد افطار به می کرد برم پیر خرابات گفتم که تو را، روزه، به برگ و ثمر افتاد با باده، وضو گیر که در مذهب رندان در حضرت حق این عملت بارور افتاد «4»